පොඩි මිනිහගේ මලගම | At The Burial Of The Common Man

පෙරහැරේ වාහන දෙකක් පමණි

කවුරුවත් දකින්නැතුව ඇති

සලිත, කම්පිත, වේගයෙන් හද ගැස්සෙන

මා බිය වූයෙමි.

පිරිමියෙකු නේද?

හිතට හයිය ගත්තෙමි.

බෝහෝ වැදගත් යමක් සිදුවිය

මේ දැන්, මෙලොව

මිමිනුවෙමි ජාතික ගීය.

තව දරාගත නොහැක මහදට.

පෙරහැර දෙස බැලුවෙමි.

මැඩගෙන, දිව ගොස් එක් වුයෙමි

මිනීවල වටේ උන් කීප දෙනා අතරට.

දිරිය ගතිමි, මිදුනෙමි නොරිස්සුමෙන්.

මලගිය ඇත්තෝ,

ඒ නාඳුනන මිනිසා කවුරු වුනත්,

මට අරගලයට පණ දුන් ජීවියෙකි.

එනමුත් දැන් ඔහු තනිවුන,

මුනිවත ඔහුගේ එකම ජය.

වැලපෙන්නෙමි

තම එකම එක සෙන්පතියාගේ සොහොන අසල

සෙබලෙකු විලස.

At The Burial Of The Common Man

For Raúl Luis

When a funeral procession passes by followed by only two cars  and no one notices, I tremble, I shake, I palpitate, I'm afraid to be a man. But I get over it.

Something very important has just happened in the world and I begin to hum the National Anthem. By now my heart can’t take it. I had followed the procession with my eyes. Suddenly I break into a run, I stand next to the others around the grave, I gather my courage and drop in a handful of dirt. That dead man is for me the triumph of the species, that anonymous dead man who was, despite it all, the spirit of the battle. But now the dead man is alone, silence his only victory. And I weep like a soldier before the tomb of my only general.

කියුබානු ජාතික Rafael Alcides (1933-2018) කවියාගේ At The Burial Of The Common Man (For Raúl Luis) කවියේ පරිවර්තනයකි.