උදේ අඳුරේම වෙරළ දෙසට ඇදෙන මාළු වෙළෙන්දන් තොග අරගෙන ලහි ලහියේ වෙරළින් ඇතුළත පළාත් වලට ආපසු ඇදෙති. මේට් බයික් වල හුටු හුටව පරදමින් ඔවුන්ගේ කතාව තොග ගණන්, සිල්ලර මිල නියම කරගැනීම වුවද විශේෂණ පේළියක් එක්ක දේශපාලන ගුණවරුණ වුවද කෙරෙන්නේ ඔවුනට ආවේණික බස් වහරකිනි.
දවසේ වැඩමුරයට සේන්දු වෙන්න දෝ පියාඹන මොටර් සයිකල් බොහෝමයකි, ඒ අතර ද පුරුදු සිනාවකින්, සැලුට් එකක් දාගෙන යන්න අමතක නොකරන කිහිප දෙනෙකි.
ජොගින් රිද්මයේම වෙරළ දෙසට දුවන ඇවිදින, උදවිය කීපදෙනෙකු හමු වීම ද පුරුද්දකි. වේගය, රිද්මය, ඉක්මන, මෝස්තරය කියන කාරණා ගමනක ස්පීඩ් කොන්‍රෝලරය එහෙමත් නැතිනම් ඇක්සලේටරය වුවද සුපුරුදු ලීලාවෙන් පුෂ් බයිසිකලයෙන් වැඩට යනෙන සුපුරුදු මුහුණු ගණනාවකි. පැදිල්ලේ වේගය අනුව දවසක් දෙකක් මගෑරුණද ඔවුන් නිරන්තරයෙන් තවත් උදේක හමුවෙති. බොහෝම හිතවත්ව උදේට සුබ පතමින්, කුළුපඟ හිනාවකින් ගනුදෙනු කර පසුකර යති.
මීට වසර දෙකකට පමණ කාලෙකට කලින් එවැනි බයිසිකල් හිතවතෙකුගේ ගමන නැවතුණි, නමක් ගමක් නොදන්න ඔහු ගැන විපරම් කර ද "ට්‍රාන්සර්" කරල වෙන්නැති හිතුණි.
පසුගිය මෙලේච්ඡ අප්‍රේල් සමයේ නිරස අත්දැකීම් අඩුවක් නැතිව ගෙවුණ, අපිව "ලොක්ඩවුන්" කර තිබූ සමයේ දවසක, මං නොබිව්වොත් සමීපතයන් ලෙඩවෙන මගේ බෙහෙතක් හොය හොයා හෙම්බත්වී ආපසු එන ගමනේ දාඩිය පෙරාගෙන බසයේ අසුන් ගෙන සිටි මා ළඟට ඇවිත් කතා කර කෙනෙකි. මට ඔහුව එකවර හඳුනාගත නොහැකිවිය. අතේ තිබූ කැප් එක හිස පළන්දා ගත් ඔහුව අඳුනාගන්න මහසිවෙන්න වුණේ නැහැ, ඒ අවුරුදු ගණනාවක් උදේ හමුවුන සුපුරුදු "ගුඩ් මෝනින්" හිතවතෙකි, "ට්‍රාන්සර්" කරලා වෙනැනති කියා සිතා සිටි හිතවතාය. පළමු වතාවට අප දෙදෙනා "ගුඩ් මෝනින්", "ගිහින් එන්නම්" යන සීමිත පද කිහිපයකට වඩා යමක් කතා කර අවස්ථාව එය විය. පාදයක කර සැත්කමක් නිසා "බයිසිකල් පැද්දාම, කකුල රිදෙන්න ගන්නවා. දැන් බස් එකේ වැඩට යන්නේ" කී ඔහු ප්‍රදේශයේ මහ රෝහලේ සේවය කරන බව දැන ගත්තෙමි.
ඊයේ (20/3) සවස හයෙන් පටන්ගත් පැය 60ක ඇඳිරි නීතිය බලපැවැත්වේ. අපේ ගෙවල් ඉදිරිපිට පාර, ගාල්ල-කොළඹ පාරට සේන්දුවන කරාපිටිය රෝහලට දිවෙන ප්‍රධාන පාරකි. තවත් පැත්තක මුහුදුබඩ දුම්‍රිය මාර්ගයවේ. යකඩ යකා නිදි වෙන්න ඇති, උණ බම්බු රේල්ගේට්ටුව අසල "එලාම්" කන් කරච්චලය ද සද්දයක් නැහැ. ඉඳහිට ඇදෙන වාහනයක්, ස්විච්-ඔෆ් කළොත් හුස්ම ගන්න බැරිවෙයි දෝ හිතා වෙන්නැති පළාතම දෙවනත් කරන මෝටර් බයික් කිහිපයක් හැරෙන්න පැත්ත පළාතම නිහඬයි.
අද උදේ පාන්දර වෙරළ පැත්තට ඇදෙන මාළු වෙළෙන්දන්ගේ කතාව නැත. උදේට හමුවන පුදුරු මුහුණු නැත. කළු දුමින් පළාතම දෙවනත් කරමින් ඩිපෝවෙන් අවදි වෙලා දුවන බස් ද නැත. කවුළු දොරින් පාළු පාර බලාගෙන උන්නෙමි. තවම උදේ හය පහුවුණා විතරයි, "බයිසිකල් පැද්දාම, කකුල රිදෙන්න ගන්නවා" කියූ අර මහත්මයා පුෂ් බයිසිකලය පදිමින් වැඩට යනවා දුටුවෙමි. මෙතැන් සිට අඩුම තරමින් කිලෝ මීටර් හතරක් ඔහු වැඩ කරනවා කී රෝහලට පැදිය යුතුවේ. ඔහු ඊටත් වඩා දුරක් ගෙවා එන බව ද දනිමි.
මේ සටහන ඒ මහත්මයාගේ සේවාවට කැපවීම ඇගයීමටය. එවන් සුව සේවාවකට කැපවූ හැම වෙනුවෙන් මතක් කිරීමටය.
ඔවුන් ලොකු අරගලයක.. ඒ අරගලයේ වටිනාකම හීන කරන් අමනයන් ඉවක් බවක් නැතුව රතියාදුවේ යමින් රටම අනතුරේ හෙලනවා..
ReplyDeleteරටක් බේරා ගැනීම වෙනුවෙන් මේ මොහොතේ අනවරත අරගලයක නිරත සැමට ශීර්ෂ ප්‍රණාමය !