ස්වදේශිකයා

වම් පැත්ත බැලුවා. පනින්න කලින් ආයෙ බෙල්ල දික්කරලත් බලලා පාර පන්නින්න උත්සාහ කළේ පෙනෙන තෙක්මානෙක හදිස්සිකාරයෙක්වත් ඇද්ද බලලා ඉදිරියෙන් නිමි නිමි පත්තුවෙන කොළ පාට "මෙතැනින් මාරුවෙනු" රතු වෙන්න කලින් අනික් පැත්තට පැනගන්න අදහසින්. කොහේද ඉඳලා ඇහිපිය ගහන්න කලින් ආපු වාහනයෙන් නූලෙන් බේරුණේ. ඒකා බ්‍රේක් කරපු පාරට කවුරුත් මා දිහා බලන්නේ කන්න වගේ, කලු කණ්ණාඩිය පහත් කරලා "සොරි සර්" කිව්වා අසරණ හිනාවක් දාගෙනම. ඉර උඩම හිටගෙන ගැස්සුන මා ඔළුව සොලවලා හරි, හරි... කියනවා වගේ හිනාවක් දාලා පැත්තකට වුණා. වෙන මොනවා කරන්නද?


සිග්නල් ලයිට් වලට අහු නොවෙන ලේන් එක පනින හැම වෙලාවෙම මතක් වෙන්නේ "තමන්ගේ ආරක්ෂාව තමුන්ම සලසාගන්න ඕනෙ" කියපු අපේ ජනාධිපතිවරයෙක් ගේ උපදේශයක්.


හයිපර්මාර්කට් එකට දුවන හදිස්සිය... ලේන් එක පැනගත්තත් තවම පපුව ගැහෙනවා... ඉස්සරහ ලේන් තුනේම වාහන පියෑඹුවේ හදිස්සියකින් වගේ, රතු වැටෙන්න කලින් එකිනෙකා ලුහුබඳිනවා වගේ.


එක පාරටම ආයෙත් බරාස්... ගාල සද්දයක්. රතු වැටිලා වාහන නැවතුනත් පාර පනින අපිටත් තවමත් රතු. අනික් පැත්තේ වාහන වමට හරවලා යන සිග්නල් වැටිලා නිසා.


මං කලින් බේරිලා ආපු ලේන් එකේ ඈත එන තවත් වාහනයක් දැක දැක පැනගත් කෙනෙක් මං හිටගෙන ඉන්න තැනත් පහුකර රතු ලයිට් එකේම පාර පනින්න ඉස්සරහට වුණා... මටත් නොදැනීම ඔහුව වළකන්න වගේ මං අත දැම්මේ...


ඒත් එකපාරටම වගේ මට "සොරි... සොරි" කියැවුණේ තවමත් වෙන්න ගිය අනතුරේ කම්පනයෙන් ඉන්න බව මට වැටහුණ නිසා වෙන්න ඇති.


"ඔයා කොහේද..." කියලා එකපාරටම සිංහළින් ඇහුවේ මාව පුදුමයට පත් කරමින්.


"ඔයා කොහේද?" කියලා දෙමළ බසින් මා පෙරළා ඇහුවේ ඔහුගේ උච්චාරයනය අනුව උතුරුකරයේ කෙනෙක් යැයි අනුමානයෙන්.


"අයියා ලංකාවේ කොහේද?" කියලා ආයේ සිංහළින් ම ඇහුවා.


"...මං_______ ඔයා?"


"මං ප්‍රකාශ්, තලවකැලේ, දැන් පදිංචිය කේරළයේ"


"ආ හොඳයි... ඔයා කොහොමද දන්නේ මං ලංකාවේ..." මං අහන්න ගියදේ ඉවර කරන්නත් කලින් ඔහු,


"මං රතු ලයිට් එකේ පාර පනින්න ගියවේලේ මට අනතුරක් වෙන්න පුළුවන් කියලා නැවත්තුවා, එහෙම හරි අනික් මිනිහා ගැන තවම හිතන්නේ ලංකාවෙ කෙනෙක් විතරයි"


පුංචි ආඩම්බරයක් හිතට දැනුණා. අපි චුට්ටක් නැවතිලා කතා කරා.


"අයියා හයිපර්මාර්කට් ද යන්නේ, යං ඉස්සරහට. මාත් ඉන්නේ ඒ ළඟම..." කතා කර කර අපි ඉස්සරහට ගියා.


"මගේ අම්මා තලවකැලේ. තාත්තා කේරළ. 83 දී අපිට ප්‍රශ්නයක් වුණේ නැහැ. 85 අන්තිමේදී අපේ ගෙවල් පිච්චුවා. 86 මුල අපි හැමෝම කේරල්වලට ආවා. මං එහේ දී ඉගෙන ගෙන යුනිවර්සිටි ගිහින් මිකැනිකල් ඉන්ජිනියර් කෙනෙක් වුණා. සන්තෝසයි, දැන් ලංකාවේ ප්‍රශ්න ඉවරයි. අපි ලංකාවේ පදිංචියට යන්න ඉන්නේ. දැන් තාත්තා නැහැ, අම්මායි නංගියි ඉන්නවා".


ඒ වචනවල බරක් විය. ප්‍රකාශ්ගේ දෑස් ද පැහැදිලිව බලාපොරොත්තුවෙන් දිලුණි.


"මම මෙතැනින් හැරෙනවා, තව ටිකකින් අපිත් හයිපර්මාර්කට් එනවා, ආයේ හම්බ වෙමු..."



මට පුදුමත් හිතුණා, "අපේ සුවඳ මොනතරම් දැනෙනවද නාස්පුඩුවලට" මට හිතුණා. 85 අගදී රටපුරා අසරණ වතු සේවකයින්ගේ ලයින්ගෙවල් ගිනිතියා අලාභ හානිකිරීම... ජනවසම ට වූ පාඩුව... ඉන් අහිමිවී ගිය පත්වීම... රටහැරදා ඇවිත් මැදපෙරදිග කටුක ජීවිතයක් පටන්ගන්න වීම... ආදි එකිනෙක අමිහිරි මතක බොඳ ඇස් මතුපිට සේයාපටලයක් සේ දිගහැරෙන්නට වූ අතර තුර ඉතිරි මීටර් තුන් සියයක පමණ පාගමන වෙනදාටත් වඩා වෙහෙසක් ඇති කළේය.


පාසැල් උපකරණ කීපයක් අරගෙන හාල් වර්ග තියෙන පැත්තට යන අතර...



"ගුඩ් ඊවිනිං, ආෆ්ටර් ලෝ...න්ග් ටයිම්" 'මිස්ට ගුණසිංහ' ළඟට ඇවිත් කතාකරනකම් දැක්කේ නැහැ.


"ලංකාවේ හාල් ටිකක් ගන්න කියලා ආවා..." මං එයාව මග අරින්න උත්සාහ කර ද...


"අපේ ළමයි ඕව්වා කන්නේ නෑ... මිස්ටර්. ටොප් කොලිටි බාස්මති විතරයි. සර්වන්ට් ඉන්න කාලේ නම් කැකුළු හාල් ගත්තා. දැන් එයාත් නැහැ නේ... මිල්ක් රයිස් වලටත් බාස්මතී වෙරි නයිස්, ලව්ලි වයිට්..."


මදැයි... මේ මිනිහට අපේ කට්ටිය කියන්නේ මයික් ගැටින් කියලා. කොතැනත් මයික් එක අතට ගත්තහම වෙන කාටවත් දෙන්නේ නැතිවම දිගින් දිගටම කතා කරනවාලු. හරි නම දාපු කෙනාගේ කටට සීනි ටිකක් දාන්න වටිනවා.


අපි ඉන්න තැනට ආපු වෙනත් කෙනෙකු හා ගුණසිංහ මහත්තයා කතාවට වැටුණා.


"එහෙනම් මිස්ට ගුණසිංහ... සන්තෝසයි කාලෙකට පස්සේ කතා කරන්න ලැබුණ එක, පස්සේ වෙලාවක හම්බවෙමු" කියලා අනික් මනුස්සයාට හිතෙන් පිං දීලා යාම්තම් ගැලවුනා.




කිලෝව බැගින් අසුරා ඇති සම්බා හාල් පැකට් කීපය ට්‍රොලියට දාගෙන රතු කැකුළු හාල් අහුරා ඇති රාක්ක පේළිය පැත්තට හැරෙන අතර තුරදී දැක්කේ දුර ඉඳන් අත වනාගෙන තවත් දෙන්නෙක් එක්ක ප්‍රකාශ් එනවා.


"මාත් කන්නේ ලංකාවේ රතු කැකුළු, මේවා හරි හොඳයි අයියා"


මගේ මතකයට ආවේ ගුණසිංහ මහත්තයාගේ බාස්මතී වර්ණනාව.


ඒ අතින් ප්‍රකාශ්...

(සත්‍ය සිද්ධියක් ඇසුරින් සැකසුණි, නම් පමණක් වෙනස් කර ඇත)
Image Credit: http://demelzastudios.com/blog/wp-content/uploads/2009/04/silhouette-300x210.jpg