වේයා

ගමන්මලු පොදි දෙකත් අත්බෑගයත් ට්‍රොලියේම තියලා තල්ලු කරගෙන ගේට්ටුවෙන් එලියට ආවත් ඊලඟට කල යුතු දේ ගැන පැහැදිලි අදහසක් ජයන්තට නොවිය. හයර් අල්ල ගන්න දඟලන වාහනකාරයින් ගෙන් ගැලවීමක් නොවිය. අවුරුදු ගානක් පිටරට ඉඳලා එන පවුලේ අය දැකගන්න බලාපොරොත්තු පුරවාගත් ඇස් බලා ඉන්න හැටි දකිද්දි ජයන්තගේ හිත දැවී යනවා වගේ දැනුනා.

"ජයන්ත කොහොමද යන්නේ..." කඩිසර ගමනින් පිටුපසින් ආ ප්‍රනාන්දු උරහිසට තට්ටුකරමින් ඇහුවා.

මට දෙන්න උත්තරයක් නොවිය.

"අපේ මල්ලි වාහනයක් අරන් ඇවිත් ඇති, අපි හොරේතුඩුවටනේ යන්නේ. ජයන්තව මාතර බස් එකට දාන්න පුලුවන්."

"බොහෝම ස්තුතියි මිස්ට ප්‍රනාන්දු."

පැය බාගයක් තරම් කොටි වෙලාවක් කතාකරලා මේ මනුස්සයා මාව බොහෝ දුරට තේරුම් අරන් ඇති හැටි. ඔහු කඩිසර තරුණයෙක්, දෝහා එයර්පොට් එකේ දී හම්බවෙල අඳුනා ගත්තේ. අවුරුද්දකට වරක් නිවාඩුවට එනවා කිව්වා. එයා වගේම කුළුපඟ තරුණයෙක් ඉස්සරහට ඇවිත් ප්‍රනාන්දු තල්ලු කරගෙන ආ ට්‍රොලිය ඉල්ලා ගත්තා.

"මල්ලී, මේ මිස්ට ජයන්ත."

උත්සාහයෙන් නගාගත් හිනාවකින් ජයන්ත උත්තර දුන්නා.

"මෙයා මාතර, අපි මෙයාව බස් එකට දාගෙන යමු."

"අයියගේ බෑග් දෙකත් මේ ට්‍රොලියට ම දාන්න. වාහනේ පාක් කරලා තියෙන්නේ ටිකක් ඈතින්."

"නෑ මල්ලී මේක එච්චර බරක් නැහැ, මට උස්සාගෙන එන්න පුලුවන්. යං."

"මල්ලී, අපිට පුලුවන් නේද මිස්ට ජයන්තව පෙටාවලින් මාතර බස් එකකට දාන්න."

"අයියේ..."

"ඇයි?" යමක් කියන්න උත්සාහ කල මල්ලීව වලකමින් ප්‍රනාන්දු ඉක්මන් විය.

"ලොකු අයියාට වාහනය ඕනෙ කිව්වා..."

"හරි මං අයියාට කතා කරන්නම්, අපි මිස්ට ජයන්තව බස් එකට දාලම යමු."

"නෑ, මාව මොරටුවෙන් බස්සලා යන්න ඒ ඇති."

"නැහැ, නැහැ මේ බෑග් එක්ක මොරටුවෙන් නගින එක ලේසි නෑ."

මග දිගේ අයියා මලෝ දෙන්නා පවුලේ තොරතුරු කතාවෙමින් ආවා. මගක් එද්දී ජයන්ත නින්දට වැටුනා. පිටකොටුවට එනකම් ජයන්ත හොඳටම නිදි.

ප්‍රනාන්දු මල්ලී විසින් ජයන්තගේ ගමන් මලු කිහිපයත් බස් එකට දාලා දුන්නා. ඒ අතර තුර ප්‍රනාන්දු පැත්තකට කරලා නෝට්ටු කිහිපයක් ජයන්ත අත තිබ්බා.

"මේක තියගන්න ගමන් වියදමට."

"නෑ නෑ... එපා."

"ඔයාගේ තත්වය මට තේරෙනවා, මේක තියාගන්න."

"මල්ලී අපි යමු."

"ගොඩාක් පින්..." කඳුලු පිරි ඇසින් මම බලා උන්නා මිස ඉන් එහා වචනයක් දොඩන්න බැරිවිය.

බස් එකේ තවමත් දහ දෙනෙක්වත් නැහැ. ලොඩ් වෙන්න තව වෙලා යාවි... ජයන්ත දහ අතේ කල්පනා කරන්නට විය...

ප්‍රනාන්දු දුන් සල්ලිවල රුපියල් 7500 ක් විය. පොඩි වෙලාවක් තුල අඳුනාගත් මනුස්සයා මෙච්චර උදව්කරා. තමා යහමින් හම්බකරලා විනෝද වුන කාලේත් කාටවත් උදව් කරා කියන මතකයක් ජයන්තට නොවිය.

ජයන්ත වැඩ කලේ ඇලුමිනියම් බාර් නිෂ්පාදන කම්හලක සේල්ස් රෙප් කෙනෙක් හැටියටය. එය පොඩි සමාගමකි, ඔවුන්ට කටුබැද්ද පලාතේ පොඩි නිශ්පාදන කම්හලක් ද විය. ලංකාව තුල තිබුනේ එවන් කම්හල් දෙකක් විතරයි. ඒ නිසාම රටට අවශ්‍ය ඇලුමිනියම් බාර් නිශ්පාදනය කරා, ඉල්ලුමද යහපත් විය. පුන්චි සේල්ස් කණ්ඩායමක් වුවද ඔවුන් ඉතා හොඳ ආදායමක් ලැබුවා. ලංකාව තුල ඉල්ලුම වැඩි වෙද්දී නිෂ්පාදනය වැඩි දියුණු කරන අදහසින් සප්ලයර් කෙනෙක් කර යෝජනාව මත සමාගම ඉන්දියන් සෙල්ස් ඉන්ජිනියර් කෙනෙක් මාකටින් මැනේජර් හැටියට පත්කලා.

මාස කීපයකින් සේල්ස් වැඩි වුනා. සේල්ස් ටීම් එකත් වැඩි කලා. අලුත් රෙප්ලා පිට පලාත්වලට පත්කලා. අලුත් මැනේජර් සෙල්ස් රෙප්ලා න‍යිට් ක්ලබ්, බාර් වලට එක්ක ගිහින් රෙප්ලාට හොඳට සලකන්න පටන් ගත්තේ සෙල්ස් ප්‍රමොෂන් පිට දාලා.

කලින් සේල්ස් බාරව හිටියේ සමාගමේ හවුල්කාරයින් ගෙන් කෙනෙක් වෙන මිස්ට දේවෙන්ද්‍රන්. එයා මිස්ට අබේධීරත්, මිස්ට කාදරුත් එකතුකරන් පටන් ගත් පලමු ප්ලාන්ට් එක ලංකාවේ. තුන් දෙනාම එකම කැම්පස් එකේ බැචාලා. අයිතිකාරයෝ කිව්වට එකා වගේ මහන්සියෙන් වැඩකල අය.

අළුත් මැනේජර් ජයන්තව ගොඩාක් ලං කරගත්තේ ජයන්තගේ සල්ලිවලට තියෙන කෑදරකම තේරුම් අරගෙන. ජයන්ත අනික් රෙප්ලාව බා ගත්තා. කට්ටියට කන්න බොන්න දෙන්න කලින් මාකට් රිපෝට් ඔක්කෝම බාගන්නවා. ඒ අතරතුර අළුත් මැනේජර් හිටි හැටියේම පෙරලා ඉන්දියාවට ගියේ. තමා ආපසු නොඑන බව කියා ඉල්ලා අස්වුන බව දින දෙකකට පසුව ජයන්ත දැනගත්තේ මිස්ට අබේධීරගෙන්.

පෙර පරිදි මිස්ට දේවෙන්ද්‍රන් සේල්ස් මැනේජර් වුනා. සති දෙකක් ගියේ නැහැ කම්හලේ නිෂ්පාදන වලට සමාන නිෂ්පාදන වෙලඳ පොලට ආවේ අඩු මිලකට. අපේ කොම්පැණියෙ නිෂ්පාදන ඉල්ලුම පිරිහෙන්න පටන් ගත්තා. අපෙන් බඩු ගත් අය තොග ගනන් රිටන් කරන්න පටන් ගත්තා, කම්හලේ තිබුණ අමුද්‍රව්‍ය සල්ලි කරන්න බැරිවිය. ඒත් වැඩකරන මිනිසුන් ගේ දුක මහන්සිය දන්න රත්තරං මහත්වරු තුන් දෙනා පුලු පුලුවන් විදියට වැඩකරන අය ගැන බැලුවා. මාස තුන හතරක් ගිහින් බැංකුවෙන් ඇවිත් සීල් කලේ කවුරුත් හිතපු නැති විදියට.

මිස්ට දේවෙන්ද්‍රන් කම්හලේ තාප්පයෙන් එලියේ රැඳිලා හිටිය අය දිහා බලන්නේවත් නැතිව බිම බලාගෙන කතාකලේ...

"අපිට වෙරදුනා. අපේ සෙල්ස් මැනේජර් හැටියට ඇවිත් තියෙන්නේ අපිව විනාස කරන්න ඉන්දියන් සමාගමක් යවපු ඒජන්ට් කෙනෙක්. එයා අපේ රෙප්ලා ඔක්කෝම අල්ලගෙන අපේ රටට අවස්ය දේවල් ස්ටඩී කරගෙන ගිහින්. දැන් එයාලා අපේ රටට සප්ලයි කරනවා... ලෝ ප්‍රයිස් වලට... ලෝ කොලිටි. ඒත් අපිට එයාලගෙ ප්‍රයිස් එක්ක කරන්න බැහැ. අපි ඔයාලට පඩි ගෙවන්න බෑන්ක් ලොන් ගත්තා. ඒවා ගෙවන්න බැරි වුණා. බෑන්ක් එක එවිත් සීල් තිබ්බා."

"ස්ටොර්ස් වල තියෙන මැටීරියල් වලට සල්ලි ගෙව්වේ අපි තුන්දෙනාගේ ගෙවල් විකුණලා. අපි වැඩ නැතිව මාස තුනක් පඩි ගෙව්වා. ඔයාලට වෙන මොකුත් කරන්න බැරිව අපි අසරණ වෙලා, අපිට සමාවෙන්න ඕනේ..." දෝත හිසේ තියාගෙන ඔළුව උස්සලා බලාපු දේවෙන්ද්‍රන් මහත්තයාගේ ඇස් වලින් කඳුලු දෝර ගලනවා.

"අපිට වලකැපුවේ අපේම අයත් එකතුවෙලා" කිව්වේ සෙල්ස් රෙප්ලා දිහා බලාගෙන. ජයන්තගේ පපුවට පිහියෙන් අනිනවා වගේ ඒ වචන දැනුනේ, තවමත් කන්කුහර වල රැව් පිලිරැව් දෙනවා.

ජයන්ත කටාර් වල ඇලුමිනියම් ගොඩනැගිලි නිෂ්පාදන විකුණන සමාගමක රෙප් හැටියට ගියත් සමාගම බංකොලොත් වූ නිසා මාස හතරක් යන්න කලින් ආපසු එන්න වූයේ වියදම් කර සියල්ලත් නැතිකරගෙන.

තමුන්ට ප්‍රනාන්දු හමුවූයේ දඬුවමක් හැටියටද?

දිගින් දිගටම ජයන්තට සිතුනි.


* වසර කිහිපයකට කලින් සිදුවූ සත්‍ය කතාවක් මුල්කරගෙන; නම් ගම් වෙනස්කර ලියූ කෙටි කතාවකි